Με τόσο μεγάλη ακτογραμμή στην Ελλάδα, θα υποθέτατε πως είναι εύκολο να βρείτε ένα καλαίσθητο εξοχικό κατάλυμα σε μια απόμερη παραλία. Αλλά δεν είναι. Τα περισσότερα νησιά είναι γεμάτα με πανομοιότυπα πρόχειρα καταλύματα, ή ένα πολυσύχναστο δρόμο ανάμεσα σε αυτά και τη θάλασσα – ή και τα δυο. Αλλά δεν πρόκειται για νησί∙ εδώ ο προορισμός βρίσκεται στην Πελοπόννησο, τρεις ώρες οδήγησης από την Αθήνα, μακριά από το νησιώτικο συνωστισμό.
Η βοτσαλένια παραλία και τα πεντακάθαρα και διαυγή νερά καθιστούν σχεδόν απίστευτο το γεγονός πως υπάρχει ένα τέτοιο κόσμημα γαλάζιου. Όχι σε κάποιο νησί, αλλά στο νότο της ηπειρωτικής Ελλάδας, καλά κρυμμένο όχι μόνο από το ραντάρ των πολυσύχναστων προορισμών, αλλά και του ελαιώνα που το περιστοιχίζει, κάτω από τις συννεφιασμένες βουνοκορφές του Ταϋγέτου.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις συνεχίζονται και μετά την άφιξη: η απρόσμενη απλότητα του εσωτερικού εμπνευσμένη από την απέριττη μανιάτικη αρχιτεκτονική, υπογραμμίζεται από τις παστέλ αποχρώσεις, τους άνετους καναπέδες, τις λειτουργικές μικρές κουζίνες, τα καλαίσθητα λουτρά, τα ξύλινα δάπεδα και τις εντυπωσιακές ξύλινες στέγες. Αυτό οφείλεται στην εμμονική αναζήτηση του Σταύρου για το καλύτερο: χρειάστηκαν 5 χρόνια για να ολοκληρώσει τους 10 πρώτους ξενώνες, ενώ οι υπόλοιποι 14 τελείωσαν αργότερα. Μαζί με τη σύζυγό του Φανή λειτουργούν και την ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα, που -ίσως όχι απροσδόκητα- είναι στις κορυφαίες της περιοχής.